بسم الله الرحمن الرحيم، والصلاة والسلام على كافة الأنبياء الرسل المُنَزَّلُ عليهم الكتاب، والأنبياء الذين يؤتيهم الله الحُكم وعِلْمَ الكتاب لا نفرق بين أنبيائه ورسله و نحن له مسلمون، أمّا بعد..
خداوند تعالی میفرماید:
{فَبِمَا نَقْضِهِم مِّيثَاقَهُمْ وَكُفْرِهِم بِآيَاتِ اللَّهِ وَقَتْلِهِمُ الْأَنبِيَاءَ بِغَيْرِ حَقٍّ وَقَوْلِهِمْ قُلُوبُنَا غُلْفٌ ۚ بَلْ طَبَعَ اللَّهُ عَلَيْهَا بِكُفْرِهِمْ فَلَا يُؤْمِنُونَ إِلَّا قَلِيلًا ﴿١٥٥﴾} صدق الله العظيم [النساء].
اگر معتقد باشید مقصود خداوند انبیایی است که رسول هستند؛ در کتاب خدا تناقض قایل شدهاید و این فتوا با فتوای خداوند درمورد حمایت از انبیایی که رسول هستند تناقض دارد؛ آنجا که خداوند تعالی میفرماید:
{عَالِمُ الْغَيْبِ فَلَا يُظْهِرُ عَلَىٰ غَيْبِهِ أَحَدًا ﴿٢٦﴾ إِلَّا مَنِ ارْتَضَىٰ مِن رَّسُولٍ فَإِنَّهُ يَسْلُكُ مِن بَيْنِ يَدَيْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ رَصَدًا ﴿٢٧﴾ لِّيَعْلَمَ أَن قَدْ أَبْلَغُوا رِسَالَاتِ رَبِّهِمْ وَأَحَاطَ بِمَا لَدَيْهِمْ وَأَحْصَىٰ كُلَّ شَيْءٍ عَدَدًا ﴿٢٨﴾} صدق الله العظيم [الجن]
چون در این آیه خداوند فتوا میدهد که ملائکه را مکلف نموده تا نگهبان رسولان باشند و آنها را از کشته شدن حفظ نمایند؛ چون رسولان خدا مکلف به ابلاغ رسالتی هستند که بر آنان نازل گردیده است. تمامی امتها تلاش کردند تا رسولان خود را بکشند ولی خداوند میان آنها و رسولانی که کتاب برآنان نازل شده حایل گردید و دشمنان رسولانش را کیفرداد. خداوند تعالی میفرماید:
{ مَا يُجَادِلُ فِي آيَاتِ اللَّهِ إِلَّا الَّذِينَ كَفَرُوا فَلَا يَغْرُرْكَ تَقَلُّبُهُمْ فِي الْبِلَادِ ﴿٤﴾ كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ وَالْأَحْزَابُ مِن بَعْدِهِمْ ۖ وَهَمَّتْ كُلُّ أُمَّةٍ بِرَسُولِهِمْ لِيَأْخُذُوهُ ۖ وَجَادَلُوا بِالْبَاطِلِ لِيُدْحِضُوا بِهِ الْحَقَّ فَأَخَذْتُهُمْ ۖ فَكَيْفَ كَانَ عِقَابِ ﴿٥﴾ وَكَذَٰلِكَ حَقَّتْ كَلِمَتُ رَبِّكَ عَلَى الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّهُمْ أَصْحَابُ النَّارِ ﴿٦﴾} صدق الله العظيم [غافر].
به فرموده خداوند تعالی بنگر:
{وَهَمَّتْ كُلُّ أُمَّةٍ بِرَسُولِهِمْ لِيَأْخُذُوهُ ۖ وَجَادَلُوا بِالْبَاطِلِ لِيُدْحِضُوا بِهِ الْحَقَّ فَأَخَذْتُهُمْ ۖ فَكَيْفَ كَانَ عِقَابِ ﴿٥﴾ وَكَذَٰلِكَ حَقَّتْ كَلِمَتُ رَبِّكَ عَلَى الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّهُمْ أَصْحَابُ النَّارِ ﴿٦﴾} صدق الله العظيم [غافر].
درمورد فرموده خداوند تعالی تدبر کن:
{وَهَمَّتْ كُلُّ أُمَّةٍ بِرَسُولِهِمْ لِيَأْخُذُوهُ ۖ وَجَادَلُوا بِالْبَاطِلِ لِيُدْحِضُوا بِهِ الْحَقَّ فَأَخَذْتُهُمْ ۖ فَكَيْفَ كَانَ عِقَابِ ﴿٥﴾} صدق الله العظيم.
و «همّ» چیست: مقصود معنای معروف این فعل نیست [مقصود از هم در اینجا نگرانی و هم و غم نیست بلکه به معنی اهتمام و سعی و تلاش است]. همانا که مقصود تلاش هر یک از امتها برای کشتن رسول پروردگارشان است و خداوند بین آنها و رسولش حائل شده و لذا نتوانستند رسول خدا را به قتل برسانند.
برای مثال رسول الله صالح عليه الصلاة والسلام. خداوند تعالى میفرماید:
{وَكَانَ فِي الْمَدِينَةِ تِسْعَةُ رَهْطٍ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ وَلَا يُصْلِحُونَ ﴿٤٨﴾ قَالُوا تَقَاسَمُوا بِاللَّـهِ لَنُبَيِّتَنَّهُ وَأَهْلَهُ ثُمَّ لَنَقُولَنَّ لِوَلِيِّهِ مَا شَهِدْنَا مَهْلِكَ أَهْلِهِ وَإِنَّا لَصَادِقُونَ ﴿٤٩﴾ وَمَكَرُوا مَكْرًا وَمَكَرْنَا مَكْرًا وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ ﴿٥٠﴾ فَانظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ مَكْرِهِمْ أَنَّا دَمَّرْنَاهُمْ وَقَوْمَهُمْ أَجْمَعِينَ ﴿٥١﴾ فَتِلْكَ بُيُوتُهُمْ خَاوِيَةً بِمَا ظَلَمُوا إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً لِّقَوْمٍ يَعْلَمُونَ ﴿٥٢﴾ وَأَنجَيْنَا الَّذِينَ آمَنُوا وَكَانُوا يَتَّقُونَ ﴿٥٣﴾} صدق الله العظيم [النمل].
چون آنها قصد داشتند در تاریکی شب صالح و فرزندان و همسرش را کشته و سپس به ولیّ دَم او بگویند: ما از هلاکت خانواده او خبر نداشتیم و در این گفتار خود صادق هستیم ولی خداوند مانع آن شد که رسولش را بکشند. خداوند تعالی میفرماید:
{وَمَكَرُوا مَكْرًا وَمَكَرْنَا مَكْرًا وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ ﴿٥٠﴾ فَانظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ مَكْرِهِمْ أَنَّا دَمَّرْنَاهُمْ وَقَوْمَهُمْ أَجْمَعِينَ ﴿٥١﴾ فَتِلْكَ بُيُوتُهُمْ خَاوِيَةً بِمَا ظَلَمُوا ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً لِّقَوْمٍ يَعْلَمُونَ ﴿٥٢﴾ وَأَنجَيْنَا الَّذِينَ آمَنُوا وَكَانُوا يَتَّقُونَ ﴿٥٣﴾} صدق الله العظيم.
میبینیم آنها قصد کردند تا رسول پروردگارشان را به قتل برسانند؛ ولی خداوند گروهی از امتها را از کید نسبت به رسول بازمیداشت و درمورد گروهی دیگر از امتها با نزول صاعقه عذاب؛ بین آنها و رسولش حائل میگردید. برای همین خداوند تعالی میفرماید:
{وَهَمَّتْ كُلُّ أُمَّةٍ بِرَسُولِهِمْ لِيَأْخُذُوهُ ۖ وَجَادَلُوا بِالْبَاطِلِ لِيُدْحِضُوا بِهِ الْحَقَّ فَأَخَذْتُهُمْ ۖ فَكَيْفَ كَانَ عِقَابِ ﴿٥﴾} صدق الله العظيم [غافر]
از انبیایی که خداوند تعالی در آیات به آنها اشاره میکند، سوال شد. میگوییم مقصود خداوند انبیایی نیست که رسول بودند و کتاب بر آنان نازل شد بلکه مقصود خداوند انبیایی است که حُکم و علم کتاب به آنان عنایت شد مثل نبيّ الله يحيى عليه الصلاة والسلام. او از انبیایی که رسول هستند [کتاب بر آنان نازل میشود] نبود بلکه از انبیایی بود که خداوند حُکم کتاب را به آنان عطا میکند. خداوند تعالی میفرماید:
{يَا يَحْيَىٰ خُذِ الْكِتَابَ بِقُوَّةٍ ۖ وَآتَيْنَاهُ الْحُكْمَ صَبِيًّا ﴿١٢﴾ } صدق الله العظيم [مريم]
همانا که نبی الله یحیی از انبیایی بود که به دست فاسقان بنی اسراییل کشته شد و برای همین خداوند تعالی میفرماید:
{فَبِمَا نَقْضِهِم مِّيثَاقَهُمْ وَكُفْرِهِم بِآيَاتِ اللَّهِ وَقَتْلِهِمُ الْأَنبِيَاءَ بِغَيْرِ حَقٍّ وَقَوْلِهِمْ قُلُوبُنَا غُلْفٌ ۚ بَلْ طَبَعَ اللَّهُ عَلَيْهَا بِكُفْرِهِمْ فَلَا يُؤْمِنُونَ إِلَّا قَلِيلًا ﴿١٥٥﴾} صدق الله العظيم [النساء].
پس برایتان روشن شد مقصود خداوند انبیایی است که حکم کتاب به آنان داده شد و برخی از آنان کشته شدند؛ ولی مرگ حتی یکی از رسولان خدا با قتل نبود؛ چون آنها مکلف بودند رسالتی که بر ایشان نازل شده بود را تبلیغ نمایند و برای همین خداوند میان رسولان و قومشان حائل میشد و با این که همهی امتها تلاش میکردند رسولشان را بکشند [اما موفق نشدند] خداوند تعالی میفرماید:
{وَهَمَّتْ كُلُّ أُمَّةٍ بِرَسُولِهِمْ لِيَأْخُذُوهُ ۖ وَجَادَلُوا بِالْبَاطِلِ لِيُدْحِضُوا بِهِ الْحَقَّ فَأَخَذْتُهُمْ ۖ فَكَيْفَ كَانَ عِقَابِ ﴿٥﴾} صدق الله العظيم. نور چشم من؛ آیا موضوع را درک کردی؟ میخواستم از این موضوع دامی برای غیر انصار پهن کنم تا دیگران با شتاب بیایند و فتوای من درمورد عدم کشته شدن رسولان را رد کرده و بگویند: خیر برخی از رسولان کشته شدند و سپس آیهای را بیاورند که فتوای کشته شدن برخی از انبیا در آن آمده است.